Prolog

  

107 o.P

Panowanie Viserysa I Targaryena

Kiedy smoki były wielkie i potężne, a na ich grzbietach zasiadali srebrnowłosi jeźdźcy

Księżniczka Rhaenyra Targaryen ukryła się za czarną topolą. Ogród w Czerwonej Twierdzy tonął w plamach słońca i cieni; w tej kolorystyce ciężko było dojrzeć, czy to człowiek, czy drzewo.

— Moja pani? — wołał ser Criston Cole, jej zaprzysiężona tarcza. Dziewczyna wyjrzała ostrożnie zza topoli i zauważyła, że na ustach mężczyzny błąka się figlarny uśmieszek. — Gdzie mi uciekłaś? Wiesz, że jako twój rycerz odchodzę od zmysłów, tracąc cię z zasięgu wzroku.

Mój biały rycerz — pomyślała Rhaenyra i zaśmiała się perliście. Ten dźwięk przywabił Cristona. Już po chwili pojawił się przed nią z miną człowieka, który zdołał złapać smoka za ogon. Cole był wysokim, dwudziestokilkuletnim mężczyzną o ciemnych włosach spływających na ramiona oraz żwawych, zielonych jak liście dębu oczach. Księżniczka zwróciła na niego uwagę już podczas turnieju w Stawie Dziewic, gdzie młodzian wkroczył dumnie w jasnej zbroi i walczył do ostatniego oddechu. Miał przy tym grację ważki. Kiedy padł jako przedostatni, Rhaenyra poruszyła się na swoim miejscu i wyszeptała do ucha panu ojcu:

— Uczyń go moją zaprzysiężoną tarczą. Proszę. Proszę.   

I król Viserys się zgodził.

Teraz Rhaenyra oparła dłoń na szorstkim pniu drzewa, aby jej jasnopomarańczowa kreacja rozpięła się niczym skrzydło smoka.

— Czy wyglądam jak księżniczka ze Smoczej Skały? — Uwielbiała się droczyć ze swoim rycerzem, chociaż była tylko dziesięcioletnią dziewczynką i ledwie sięgała mu do piersi. — Powiedz mi, ser.

To ojciec nadał jej ten tytuł. Była jego jedyną dziedziczką, spadkobierczynią dóbr smoczego rodu. Kiedyś myślała, że będzie mieć również brata, malutkiego, rumianego braciszka, ale Baelor zmarł dzień po narodzinach, pociągając za sobą matkę, lady Aemmę spod skrzydlatego herbu Arrynów. Teraz pozostali tylko ona i jej ojciec. Stary smok i jego obiecująca smocza córka.

Criston przypatrzył się uważnie jej długim, srebrno-blond włosom, małym, czerwonym ustom i oczom ciemnofioletowym jak niebo przed burzą. Rhaenyra była młodziutka, ale już uważano ją za śliczną damę i szukano jej uwagi. Niektórzy nazywali ją Radością Królestwa; ponieważ kiedy się uśmiechała, ich kraj rzeczywiście wydawał się jaśniejszy.

— Zaiste, wyglądasz jak prawdziwa targaryeńska księżniczka.

— Ojciec mówi, że kiedyś mogłabym stać się królową. — Dziewczyna spojrzała w dal, gdzie przepływał rwisty Czarny Nurt. — Zasiąść na Żelaznym Tronie i władać wszystkimi siedmioma krainami, tak jak Aegon Zdobywca. Jak by ci się to podobało, ser?

Mężczyzna już otwierał usta, zapewne chcąc udzielić odpowiedzi równie swawolnej jak błysk w jego oczach, gdy wtem dobiegł ich dźwięk zbliżających się kroków. Zza zielonego zagajnika wyłoniła się septa Derrys. Oczy miała wiecznie zatroskane, a znajdujące się pod chustą włosy siwe jak kurz. Co noc usiłowała nakłonić córkę króla, by ta złożyła dłonie i pomodliła się do siedmiu bogów. Rhaenyra udawała, że to robi z bardzo skupioną miną, ale w rzeczywistości tylko recytowała wyuczone formułki. Nie było bóstwa, do którego chciałaby wznieść swe modły.

— Pani, twoja macocha urodziła! — obwieściła rozemocjonowana septa. — Wydała na świat zdrowego chłopca.

Twarz księżniczki pojaśniała. Lady Alicent Hightower była kobietą spod herbu białej wieży, którą rok temu wziął sobie za żonę jej ojciec. Rhaenyra polubiła nową matkę. Kobieta nie tylko odznaczała się urodą i taktownością, ale również umocniła ich królestwo i zaowocowała sojusz pomiędzy królem a jego gniewnym bratem Daemonem. Jeśli księżniczka miałaby się o coś modlić, to właśnie o pomyślny poród macochy.

Dziewczyna podwinęła skraj delikatnej sukni i ruszyła w stronę fortecy z jasnego, czerwonego kamienia. Criston i septa Derrys poszli w jej ślady jak cienie. Księżniczka przemierzała dobrze sobie znane korytarze i łukowate okna, aż w końcu dotarła do komnat lady Alicent. Drzwi stały już otworem; jakby zapraszając wszystkich do powitania nowego królewskiego syna.

Na początku Rhaenyra poczuła smród; odór krwi i potu. Skrzywiła lekko nos, w szarości wyodrębniając wielkie łoże i leżącą na nim sylwetkę. Jej macocha siedziała wsparta na poduszkach. Twarz miała bladą i naciągniętą, ale pełną jakiegoś tkliwego szczęścia. Brązowe włosy kleiły się jej do policzków. W ramionach tuliła nowo narodzone dziecię.

— Rhaenyro! — zawołał stojący przy łożu ojciec. Jego srebrzysta niegdyś broda teraz wydawała się po prostu szara. On również miał w oczach radość. — Dobrze, że jesteś. Spójrz, kto dołączył do naszej rodziny.

Dziewczyna podeszła bliżej. W zawiniątku trzymanym przez macochę dostrzegła pulchną twarzyczkę i przymrużone, fiołkowe oczy. Niewątpliwie miał urodę Targaryenów. Jest jednak za młody, bym go poślubiła* — przeszło jej przez głowę. Nie chciała tego dzieciaka za męża, tylko za brata.

— Jaki śliczny! — rzuciła z olśniewającym uśmiechem. — Macie już dla niego jakieś imię?

— Aegon — odpowiedziała dumnie jego matka. — Jak pierwszy król Westeros.

Lady Alicent Hightower po raz pierwszy uniosła wzrok na swoją pasierbicę. Naraz Rhaenyra poczuła przenikający ją chłód. W jasnych oczach macochy było coś, co wcale jej się nie podobało.

I z tą chwilą pojęła, że oto stanęła na planszy do gry o tron.

*Przypominam, że Targaryenowie kultywowali zwyczaj żenienia się ze swoimi krewnymi, aby zachować czystość smoczej krwi

***

Witam na moim nowym blogu :) 

Tutaj chciałabym się z wami podzielić moją wielką sympatią do Gry o Tron, a jednocześnie wziąć sobie na bohaterkę postać, która występuje w zamierzchłych czasach i nie wpływa na książkową akcję. Mam nadzieję, że zaciekawi was historia Rhaenyry(wiem, w tym imieniu łatwo zrobić literówkę). 

Zapraszam do zapoznania się z zakładkami i... do zobaczenia przy rozdziale pierwszym :)