Rozdział III{Rozdarcie]

113 o.P.

Czerwona Twierdza

Było tak, jak mówił Daemon.

Królestwo wyraźnie dzieliło się na dwie strony i choć nikt nie wznosił jeszcze chorągwi, w każdej twierdzy dyskutowano o lepiej zapowiadającym się następcy, a w każdej tawernie wypijano za zdrowie swojego faworyta. Zdarzały się też bójki zakropione winem i niespodziewane wyzwania na pojedynki; narastający konflikt rozciągał się nad królestwem niczym paskudna mgła i potrafił poróżnić nawet przyjaciół.

Mówiono o stronnictwie Zielonych i Czarnych.

Księżniczka dowiedziała się, że to z powodu sukien, jakie obie z macochą przywdziały w dzień turnieju i powrotu królewskiego stryja. Liściany odcień kreacji lady Alicent stała się barwą zwolenników małego Aegona; smolistoczarny, drapieżny strój Rhaenyry został zaś obrany za kolor popleczników jej sukcesji.   

— Wygląda na to, że teraz muszę nosić same ciemne suknie — mówiła księżniczka żartobliwie ser Cristonowi, ale prawda była taka, że wcale nie miała nastroju do śmiechu. Już w samej Czerwonej Twierdzy powietrze wypełniło się napięciem. Ze wszystkich ścian dobiegały szepty, ze wszystkich okien wydzierały się spojrzenia.

Król zdawał sobie sprawę, że musi zdusić ten spór, inaczej pokój, jaki zaprowadził w królestwie jego dziadek, rozpryśnie się niczym wczorajszy sen.

— Będę cię wspierał — obiecywał córce, gdy przechadzali się po ogrodach w cieniu twierdzy. Pogoda była paskudna; z liści smukłych drzew spływały kropelki porannego deszczu, a buty spacerujących stykały się z wilgotnym podłożem. Rhaenyra westchnęła, poprawiając zdobną chustę na swojej głowie.

— Jak bardzo źle się mają sprawy?

— Coraz gorzej. W małej radzie wrze. Gdybyś teraz uczestniczyła w obradach, tylko podsyciłabyś ten ogień… — Władca zmarszczył siwe brwi. — Mój namiestnik robi się coraz bardziej nieustępliwy. Będę musiał mu kazać wrócić na jakiś czas do Starego Miasta. Kiedyś ceniłem tego człowieka, ale sukcesja wnuka zupełnie przysłoniła mu rozsądek.

Księżniczce pasował pomysł odesłania Hightowera.

— Zrób to, panie ojcze.

— Prawdę mówiąc… — rzucił jej szybkie spojrzenie — zastanawiałem się, czy nie zabrać stąd również i ciebie.

— Mnie? — Dziewczyna aż zakrztusiła się z oburzenia. — Jestem przywódczynią jednego ze stronnictw! Nie mogę teraz zniknąć!

— A może to jest właśnie to, czego potrzebujesz? Uspokoić ludzi, dać im czas do namysłu. Nie chcemy, aby królestwo rozerwało się na strzępy.

Jesteś królem pokoju, ojcze — pomyślała nagle Rhaenyra ze smutkiem. Ja chyba byłabym królową wojny.

— Pomów o tym z twoim bratem, panie ojcze — zaproponowała w akcie desperacji. — Jestem pewna, że on powie ci to samo, co ja.

— Daemon? — Mężczyzna zmarszczył brwi. — Dlaczego miałby cię wspierać?

Ponieważ łaknie krwi.

— Ponieważ rozumie, że muszę podjąć to ryzyko i zostać. Proszę.

Fioletowe oczy króla zdawały się znużone.

— No dobrze. Ale przekonasz się, jak ciasne teraz staną się dla nas mury Czerwonej Twierdzy.

*** 

Rzeczywiście, ściany dawnego domu wydawały się kurczyć jak pętla na szyi wisielca. Rhaenyra potrzebowała więcej przestrzeni. Dlatego schodziła na dół, do wielkiej, specjalnie urządzonej stajni, w której księżniczka trzymała swoją smoczycę, Syrax. Legowisko bestii zostało odseperowane od pozostałych części zamku, aby nikt z mieszkańców czy służących nie został nagle spopielony albo porwany do spiżowej, wypełnionej odorem siarki pieczary. Tylko członkowie rodu Targaryenów mogli się do niej zbliżać bez lęku, ponieważ ze wszystkich rodów tylko oni zdołali okiełznać smoki. 

Rhaenyra przechodziła przez otwarte drzwi ogromnej stajni, stąpając po sianie i kościach pożartych zwierząt. Pozwalała udawać się Syrax na podniebne łowy, ale tylko wtedy, kiedy zasiadała na jej grzbiecie i mogła pilnować, aby żadnemu z poddanych nie stała się krzywda. Bolał ją widok pięknej, młodej smoczycy uwiązanej na długim łańcuchu i drapiącej zaczepnie pazurami po spiżowych ścianach. Tak nie powinno być — coś szeptało dziewczynie. Smoki powinny być wolne i niezwyciężone, jak w dawnej Valyrii. Wiedziała jednak, że ceną za to byłyby płomienie i trupy. Pod panowaniem jej ojca nigdy do tego nie dojdzie.

Słysząc kroki, Syrax unosiła trójkątny łeb i mrużyła oczy, które w mroku stajni lśniły niczym dwa bursztyny.

— To ja — oznajmiała wesoło Rhaenyra i kłapnięcie paszczy, które usłyszała tuż nad swoją głową, było raczej wyrazem zadowolenia niż głodu.

Dziewczyna unosiła wzrok, patrząc na zachwycające, smukłe stworzenie o łuskach w barwie piasku, jawiące się na niebie niczym chmura pustynnego pyłu. Nozdrza drgały w zapowiedzi uczty, a sama smoczyca poruszała gwałtownie szyją, domagając się zdjęcia łańcucha.

Księżniczka rozkuwała ogniwa trzymające zwierzę w miejscu i wdrapywała na grzbiet bestii z równą swobodą, jakby to był koń. Kładła kończyny we wgłębieniach łuskowanego ciała, aż w końcu znajdowała się w tuż poniżej linii kolców; w miejscu, gdzie kończyła się wysunięta szyja, a zaczynała linia jasnych skrzydeł.  

Dziewczyna dosiadła smoczycy po raz pierwszy, kiedy miała siedem lat. Wiedziała, że nigdy nie zapomni tego uczucia — śliskich, ostrych tarczek pomiędzy udami, skrzydeł falujących po bokach niczym dwa błoniaste żagle oraz zimnego, podniebnego wiatru uderzającego w twarz i niemal odbierającego oddech.

Ja umieram — pomyślała wówczas, ale w jej sercu wcale nie było strachu. Wznosząc się na smoczym grzbiecie, na chwilę pozwalała umrzeć swojej człowieczej części i przebudzić się tej bardziej pierwotnej, która istniała w jej rodzie od pokoleń.

Teraz przejażdżki na grzbiecie ciemnożółtej smoczycy były jedną z niewielu rzeczy, które poprawiały księżniczce humor. Syrax jakby wyczuwała jej nastrój i przemierzała przestworza z dziką wściekłością, rozwierając paszczę i machając długim ogonem, aby dziewczyna mogła pozostawić swoje kłopoty za sobą, aby ryk wydobywający się z paszczy bestii mógł ulżyć frustracji gromadzącej się w  jej ludzkiej towarzyszce. 

Pewnego razu, kiedy smoczyca przelatywała nad wzburzonym morzem, padł na nią jeszcze większy cień. Rhaenyra odwróciła głowę i ujrzała znajomą ciemnoczerwoną bestię z Daemonem wychylającym się zza jej łba. Smoki warknęły na siebie ostrzegawczo, obnażając wielkie, pożółkłe zębiska, ale nie rzuciły się do walki. Najwidoczniej wyczuwały, że ich jeźdźców łączą więzy krwi.

Daemon zrównał się z księżniczką; jego długie włosy szarpał wiatr. Potężne skrzydła smoków uderzały obok siebie, kolce na ich szyjach drgały w pędzie powietrza. Rhaenyrę zdumiało odkrycie, że nigdy jeszcze nie dzieliła z nikim lotu. Pozwoliła, by przez chwilę po prostu sunęli w powietrzu, bez słów i odrywania oczu od nieba.

— Niebawem twój brat również będzie miał smoka — zauważył po jakimś czasie stryj. — Może będziesz zmuszona z nim walczyć w powietrzu.

— Z chęcią. — Dziewczyna uśmiechnęła się drapieżnie. Utrzymywanie się na smoczym grzbiecie było dla niej naturalne; wiedziała natomiast, że minie jeszcze wiele czasu, nim Aegon nabierze wprawy jeźdźca.

Daemon pogładził leniwie łuskowatą szyję swojego smoka, który na to wyprężył się i ryknął z aprobatą. 

— Twój ojciec chce cię stąd zabrać, prawda?

— Mówił ci o tym?

— Nie musiał. Wszyscy zastanawiają się nad tym, czy nie byłoby lepiej, gdybyś osiadła się na Smoczej Skale.

Dziewczyna chciała spytać, czy mężczyzna zdecydował już, po czyjej jest stronie, czy może czaruje na przemian ją i jej macochę, ale wtedy wyszłoby na jaw, że jej na tym zależy. Spojrzała na niego uważnie.

— A ty jak uważasz, stryju?

— Miałabyś wrócić do tych skał? I jaki z tego pożytek? — zapytał jakby samego siebie, a potem pokręcił głową, niemal zasmucony. — Twój ojciec jest za miękki.

Rhaenyra zacisnęła mocniej palce na śliskich kolcach Syrax.

— Chce mojej sukcesji.

— Kiedyś tak było. Teraz pragnie jedynie, byś była bezpieczna. Może chcieć zażegnać spór. — Książę uniósł kącik ust. — Nie pozwól mu na to. 

*** 

Przez ostatnie miesiące sytuacja w Królewskiej Przystani robiła się tak napięta, że księżniczka prawie zapomniała o ser Cristonie. Dopiero kiedy po zmroku odwiedził ją w jej komnacie, uderzyło ją, jak dawno nie czuła jego ust na swoich. Najwyraźniej i on do tego tęsknił, ponieważ z miejsca ujął ją za policzki i pocałował namiętnie. Rhaenyra poczuła znajomy zapach; ta woń przypominała jej o liściach drzew w zamkowym ogrodzie, o beztroskich zabawach, o chwilach, kiedy jeszcze była prawdziwą Radością Królestwa. Teraz miała niecałe szesnaście lat i liczyła się z możliwością wojny.

— Moja piękna pani — wyszeptał rycerz w bieli. — Tak bardzo mnie rani, że każesz mi się trzymać z daleka…

— Nie gniewaj się, jestem zajęta.

— Zajęta? — pochwycił z dziwnym błyskiem w oku. Wydaje mi się.

— Myśleniem o koronie. — Usiadła na swoim zasłanym szkarłatem łożu, czując, że boli ją kark. — To mnie pochłania.  

— Ach, tak przykro mi widzieć twoje znużenie. — Mężczyzna ujął ją za wyciągniętą stopę, zsunął z niej pantofelek z miękkiej, czarnej skóry i rozmasował ukochanej palce. Rhaenyra powtrzymała rodzący się w jej gardle śmiech. Ser Criston dotykał jej tak delikatnie…

— To prawda, jestem znużona — przyznała cicho, myśląc o tych wszystkich nocach, których wpatrywała się bezczynnie w sklepienie swojej komnaty, nie mogąc zmusić się do dłuższego snu.

Dotyk rycerza był uspakajający niczym chłodne palce wody.

— Może już czas, by to zakończyć — rzucił mężczyzna prawie niedosłyszalnie, z oczami uporczywie wbitymi w jej stopę. Księżniczka zmarszczyła brwi i lekko się wyprostowała.

— Co masz na myśli?

— Gdybyś mnie poślubiła…

Wyrwała stopę z jego uścisku.

— Co takiego?!

— Pozwól mi dokończyć, proszę. — Cole nadal klęczał, a w jego zielonych oczach znajdowało się tyle uczucia, że nie potrafiła mu już przeszkodzić. — Gdybyś mnie poślubiła, złożyłabyś przysięgi mnie, a nie królestwu. Byłabyś wolna. Moglibyśmy odejść z tego miejsca, odejść nawet z Westeros, udać się do Wolnych Miast… Tylko ty i ja. Obroniłbym cię przed wszystkimi niebezpieczeństwami.

Oszołomiona dziewczyna pojęła, że nie ma sensu pytać, czy rycerz mówi poważnie. Widziała to w jego twarzy.

— Cristonie… — zaczęła niepewnie. Serce biło jej dwa razy szybciej. Przez jeden moment chciała powiedzieć „zgadzam się”, ale prędko przypomniała sobie, co by to oznaczało. — Myślałam, że wiesz, że rozumiesz moje powołanie. Nie mogę cię poślubić, to by zniszczyło…

— Dlaczego?! — Przylgnął do niej jak oszalały. — Co jest ważniejsze od naszej miłości? Czego nie mam ja, a ma książę Daemon?

— Daemon?

W oczach gwardzisty błysnęło coś niepokojącego.

— Mówią o was. Słyszałem plotki. Ohydne plotki… — Skrzywił się. — W nich udajecie się na przejażdżki na smokach, a potem cała wasza czwórka współżyje, każde z każdym…

— Co ty wygadujesz?!

— Też w to nie wierzę. Ale nie zaprzeczysz, że widujesz się ze swoim stryjem… Że on cię mami…

— A ja jestem głupią gąską, która daje się omotać powszechnie groźnemu mężczyźnie, tak? Tak o mnie myślisz, ser?

Rycerz widocznie stracił nieco pewności.

— Poślub mnie! — zawył znowu i tym razem złapał ją za ręce. — Proszę. Moja słodka pani…

— Cristonie, to nie jest śmieszne… — Rhaenyra słyszała głuche uderzenia swojego serca, coraz wolniejsze, coraz bardziej martwe. — Co się z tobą dzieje? Wcześniej nie przeszkadzało ci, że się ukrywamy. Mówiłeś, że to romantyczne, jak w balladzie.

Mężczyzna odsunął się i patrzył na nią pustym wzrokiem.

— Nie masz serca.

Zaraz ty też nie będziesz miał, bo ci je wyrwę — pomyślała zniecierpliwiona. Miała dość tej dziwnej sceny.

— O co ci chodzi?

— Nie masz serca ani dla mnie, ani dla siebie. — Teraz ser Criston wydawał się bardziej przytomny, wręcz chłodny. — Odmówiłaś mi, tym samym zgadzając się na kontynuację tego szaleństwa, sporu, walk… Mogłaś się wycofać. Oszczędziłabyś łez sobie i innym.

Rhaenyra poczuła, że przechodzi ją dreszcz zimny i obślizgły jak wąż. Coś słonego nagle zakręciło się w jej oczach. To było głupie, dziecinne, ale ona naprawdę wierzyła, że jej biały rycerz nigdy jej nie zdradzi…

— Cristonie… — Pokręciła głową, jakby chciała, aby czas przestał się przesuwać. Potem jej oczy stały się dziwnie puste. — Dlaczego? Wywyższyłam cię na tamtym turnieju, uczyniłam swoim gwardzistą i kochankiem… Czy to za mało? Odpowiedz mi, czy to za mało?!

Wreszcie zapłonął gniew.

Dziewczyna zbliżyła się do rycerza, jakby chciała go spoliczkować, ale wówczas ten przytrzymał ją za nadgarstek i delikatnie odepchnął od siebie. Oczy miał teraz zimne niczym dwa omszałe kamienie.   

— Księżniczko, może kocham cię na swój sposób, ale duszą jestem przy tej stronie, która ma mi więcej do zaoferowania. A na tę chwilę uważam, że Zieloni wygrywają. — Mężczyzna odwrócił się i wpatrzył w płomienie, jakby nad czymś rozmyślając. Ogień tańczył w jego długich, smolistych włosach i rzucał cienie na twarz. Criston był cały odziany w biel, ale teraz wydawał się czarny. — Twoja macocha uznała, że mogłabyś po prostu zniknąć z ukochanym rycerzem… To by znacznie ułatwiło sprawę.

A jeśli byłabym niewygodna, poderżnąłbyś mi gardło w Wolnych Miastach?

Rhaenyra przymknęła oczy.

— Wynoś się.

— Och, nie smuć się…

— Wynoś—się! — Wpadła w taki szał, że chwyciła stojący przy łożu dzban i rzuciła nim w ser Cristona. Zdążył się uchylić; naczynie rozbiło się o ścianę i wylądowało w kawałkach na wypolerowanej posadzce. Księżniczka wstała z płonącymi policzkami. — Precz, ser, inaczej mój smok zmieni cię w wióry, przysięgam!

Zaraz zobaczyła jasny płaszcz mężczyzny znikający za drzwiami, ale to bynajmniej nie sprawiło, że poczuła się lepiej. Miała ochotę wyć, miała ochotę podpalać wszystko wokoło… Może wtedy spłonęłoby również wspomnienie, że jej biały rycerz stanął za królem z przeciwnego pola na szachownicy.

***