Rozdział II{Braterski hołd}

112 o.P.

Błonia za Czerwonym Zamkiem

Niebo poszarzało od chmur, a licznymi chorągwiami potrząsał chłodny wiatr, a jednak nie był to zły dzień na turniej. Zawodnicy nie będą się tak pocili za kolczugami i hełmami; nie oślepi ich również zgubnie złociste słońce.

Rhaenyra nie dbała o wynik rozgrywek. Wiedziała, że w szrankach nie ujrzy swojego białego rycerza — ser Criston jako dowódca Białych Płaszczy i strażnik pokoju w królestwie odmówił uczestniczenia w bijatykach. Teraz jedynym zajęciem księżniczki było siedzenie po lewicy ojca na drewnianym, przyozdobionym czerwonymi zasłonami podwyższeniu z zadaszeniem i prezentowanie się tak dumnie, jak to tylko możliwe. Specjalnie na tę okazję kazała sobie uszyć nową suknię — wykonano ją z czarnego aksamitu, a dekolt i rękawy poobszywaną szkarłatną nicią. Barwy smoka. Aby nikt z obecnych na turnieju nie zapomniał, kto jest prawowitą następczynią tronu.

Lady Alicent również zadbała, by rzucać się w oczy. Nosiła piękną suknię, zieloną jak wiosenne liście, a w długie, brązowe włosy wpięła lśniące na wzór kropelek rosy perły. Patrząc na podwyższenie, odnosiło się wrażenie, że ogień zielony i czarny walczą ze sobą, tłumione jedynie przez siedzącą pośrodku sylwetkę króla. Tego dnia monarcha miał na sobie ciemną, zwiewną tunikę, a na jego skroniach błyszczała wysadzana siedmioma różnokolorowymi kamieniami korona. Swe oczy utkwił z ciekawością w stających w szranki rycerzach, którzy zaraz mieli unieść kopie i ruszyć na siebie z dzikością drapieżnych ptaków. 

Zarówno lady Alicent, jak i Rhaenyra, nie poświęcały wiele uwagi turniejowi.

Odkąd narodził się Aegon, relacje macochy z pasierbicą znacznie się pogorszyły. Dla wszystkich było jasne, że królewska małżonka marzy o zobaczeniu syna na tronie, a księżniczka będzie walczyła o swój tytuł do ostatniej kropli krwi. W obecnej sytuacji nie było już miejsca na ich przyjaźń. Siadywały razem przy stole i kiwały sobie sztywno głowami, ale w ich oczach połyskiwała rosnąca wrogość.

Spór przybrał na ogniu, gdy lady Alicent urodziła następne zdrowe dzieci: małą Helaenę o pulchniutkich policzkach i Aemonda z włosami białymi jak mleko. Mówiono, że jej płodność jest znakiem, że tylko jej dzieci mogą umocnić królestwo. Księżniczka zauważyła, że ich konflikt odbija się również na królu — rozdarty pomiędzy własnym pragnieniem a obowiązkiem wierności żonie, nieraz chmurzył czoło. Wydawał się wówczas znacznie starszy.

Po decydującym spotkaniu małej rady Rhaenyra została przytłumiona niczym płomień, który zaiskrzył zbyt wcześnie. Teraz dziewczyna musiała działać po cichu i z cierpliwością. Wiedziała, że ona również ma swoich popleczników. Wielu wspierało ją przez miłość dla króla, inni byli po prostu oczarowani jej urodą i uśmiechem. Niezależnie od pobudek, musiała ich przy sobie utrzymać. A jeśli dojdzie do otwartej wojny? — myślała nieraz przed snem i żałowała, że nie może poczuć dotyku ser Cristona. Czy starczy mi odwagi, aby poprowadzić swoje wojsko? Mało która piętnastoletnia dziewczyna rozmyślałaby na poważnie o stanięciu na czele armii, ale też mało która miała w sobie krew smoka. Księżniczka była potomkinią dawnej Valyrii. Ogień płonął w jej żyłach, rozgrzewał ją, dodawał odwagi. Wierzyła, że w decydującej chwili rozjarzy się on z całą swą mocą.

Turniej dobiegał końca. Rhaenyra ucieszyła się, ponieważ plecy jej już drętwiały od siedzenia bezczynnie. W dole błyskały ostrza walczących rycerzy, w górze zaś chmury robiły się coraz ciemniejsze… Nie, to nie chmury… Cała widownia zamarła; później ludzie z lękiem zaczęli pokazywać sobie palcami niebo, zauważając, że przykrywający słońce cień stacza się na nich z rykiem furii.  

Ku arenie zmierzał smok.

Był wielki i ciemnoczerwony niczym skłębiona lawa wulkaniczna; piękna bestia, która samym ruchem swoich szerokich, błoniastych skrzydeł zagłuszała szczęk stali.

— Caraxes — mruknął król, zaciskając szczęki. On i księżniczka byli jednymi z nielicznych, którzy nie wzdrygnęli się, gdy stwór postawił potężne łapska na ziemi, zarywając pazurami w piach. Był tak wielki, że wypełniał niemal cały plac. Machał długim ogonem niczym biczem. Z bliska jego łuski wydawały się mieć barwę zakrzepłej krwi. Rycerze darowali sobie pojedynek i ostrożnie wycofali się do wyjścia — jeden z nich omal nie został zmiażdżony przez podrygujący niespokojnie ogon gada. Lady Alicent pod warstwą zielonych ozdóbek pobladła niczym duch. Otworzyła usta; może do krzyku, może do modlitwy, może chcąc po raz ostatni zawołać imiona swych dzieci. 

Bestia potoczyła rozjarzonym wzrokiem po widowni. Z jej szparkowych nozdrzy wydobywały się stróżki dymu. Po chwili ze smoka zeskoczył zgrabnie smukły, srebrnowłosy mężczyzna w bogatej zbroi i złocistym płaszczu zawieszonym na jednym ramieniu. 

Stryj Daemon? Rhaenyra pamiętała, że brat jej ojca służył mu wiernie przez wiele lat, przejmując obowiązki starszego nad monetą, a potem dowódcy Straży Miejskiej, ale zawsze był nienasycony. Kiedy jej mały braciszek Baleor zmarł po jednym dniu i zostawił jej ojca bez żadnego męskiego potomka, zaczął mieć chrapkę na koronę. I wtem stało się coś nieoczekiwanego — król ogłosił następcą swoją córkę. Ofiarował jej tytuł pani Smoczej Skały i wydał na jej cześć huczną uroczystość. Daemon nie przybył, aby przed nią klęknąć. Wskoczył na swojego smoka i odleciał w stronę morza, wdając się w walki na Stopniach. Po jakimś czasie usłyszano, że stał się królem Wąskiego Morza. „I dobrze” — mruknął wtedy pan ojciec. „Mój brat może sobie zachować tamtą koronę tak długo, póki nie będzie się upominał o moją”.

Teraz Daemon Targaryen wrócił; z połyskującą koroną pomiędzy jego długimi, srebrzystymi włosami. Król wpatrywał się w niego uważnie, a rycerze na podwyższeniu zacisnęli dłonie na rękojeściach mieczy. Księżniczka wstrzymała oddech. Czy ten gniewny, nieustraszony w boju mężczyzna miał zamiar ogłosić się kolejnym graczem w partii o tron?

Ale stryj zrobił coś zupełnie innego. Z twarzą wykutą jakby z marmuru klęknął powoli przed podwyższeniem, zdjął koronę i wyciągnął ją w stronę króla. 

— Przyjmij to — rzekł głosem ostrym jak stal. — I przebacz mi, bracie.

Znajdujący się za nim smok — Caraxes — rozwarł ostrzegawczo potężne szczęki. Król podniósł się ze swojego miejsca i zszedł po schodach na dół. Księżniczka z niedowierzaniem patrzyła, jak pomaga podnieść się Daemonowi i całuje go w oba blade policzki.

— Przebaczone — wyszeptał. Z widowni dobiegł radosny aplauz. Kto miał odwagę, zaklaskał.

Król Wąskiego Morza uśmiechnął się, wyginając równie wąskie wargi.

— Koronę możesz sobie zatrzymać — dodał Viserys z uśmiechem. — Z tego co słyszałem, zasłużyłeś na nią.

 Rhaenyra przymrużyła oczy. Nie podobało jej się to pojednanie. Jej stryj był tak samo przystojny, co niebezpieczny. Dlaczego wrócił? Dlaczego teraz? I wtem Daemon przeniósł wzrok na dwie damy siedzące na podwyższeniu, odziane w zieleń i czerń. Przez chwilę przyglądał się im z twarzą bez wyrazu, a potem podszedł bliżej i skłonił głowę przed księżniczką.

— Pani.

***

Na cześć powrotu brata król wyprawił wystawną ucztę. Na długim, dębowym stole postawiono wiele pyszności słynących w różnych zakątkach królestwa, a do srebrzystych pucharów nalano najlepszego wina. Król Viserys, zazwyczaj rozsądny i oszczędny, teraz tak ucieszył się pojednaniem z bratem, że nie żałował mu niczego. Posadził księcia obok siebie u szczytu stołu i szczerze zaciekawiony wypytywał o jego przygody na Stopniach. Gdy zaś Daemon udzielał mu odpowiedzi, wyginając chytrze cienkie usta, obydwaj raz po raz wybuchali śmiechem. 
   Zarówno lady Alicent, jak i księżniczka Rhaenyra nie były z tego powodu zadowolone. Konflikt między sobą był dla nich znanym gruntem — o zamiarach Daemona wiedziały natomiast niewiele. Różnicę stanowił tylko fakt, że to przed księżniczką mężczyzna pierwej skłonił swą głowę; powód tego jednak również pozostał jedynie domysłem.

Daemon był wprawnym biesiadnikiem; nie żałował sobie wina i chętnie zagadywał dziewki służebne, a jednak nie zachowywał się przy tym jak prostak. Miał w sobie pewną ogładę, wzbudzał respekt. Dziewczyna nie dziwiła się, że zdołał zdobyć dla siebie zamorską koronę, a jeszcze wcześniej tytuł szanowanego Księcia Miasta. Podarował też oddziałowi strażników patrolujących ulice stolicy złote płaszcze, dzięki którym zawdzięczali swą nazwę. 

Rhaenyra czekała, aż jej macocha pierwsza odejdzie od stołu. Kobieta zmuszona była to zrobić — miała za sobą trzy ciąże i po jakimś czasie zawsze męczył ją gwar biesiady. Księżniczka została trochę dłużej, ale potem i ona wyszła z głośnej, ginącej w półmroku sali. Smak wina był dobry jak zawsze, ale powód świętowania wzbudzał w niej irytację.

Aby trochę otrzeźwić umysł, wyszła na pobliski balkon, wychodzący na grubą wstęgę Czarnego Nurtu w dole. Po smukłym, czerwonym murze pięły się zakwitające rośliny, a obok postawiono marmurową ławeczkę, na której damy mogły usiąść i w ciszy zażywać odpoczynku. Księżniczka wolała jednak postać. Na zachmurzonym niebie prawie nie widać było gwiazd. Wiatr przypominał o uderzających w powietrze skrzydłach smoka. Dziewczyna lubiła ten dźwięk.

— Księżniczko — usłyszała za sobą śmiały głos. Odwróciła się. Z cienia balkonu wyłonił się jej stryj. Nie miał na sobie już zbroi, ale i tak wydawał się groźny. Dziewczyna pomyślała, że jego twarz jest chłodna i mroczna: wąskie usta oraz wystające kości policzkowe nadawały jej ostrego wyrazu… Ponad jasnymi jak śnieżny puch brwiami spoglądały ciemnozłote oczy. Nawet jak na Targaryena wyglądał nietypowo.

— Stęskniłeś się za swoją bratanicą? — spytała bez uśmiechu.

— Gniewasz się na mnie, że nie klęknąłem wtedy przed tobą? Jest tam w tobie jeszcze ta mała, butna dziewczynka, którą zostawiłem przy moim bracie?

Nie sprowokujesz mnie.

— Ta dziewczynka naprawdę zamierza zostać królową i wie, że niełatwo jest odróżnić od siebie przyjaciół i wrogów.

Daemon uśmiechnął się kącikami ust.

— Liczyłem, że to powiesz. — Podszedł bliżej. Teraz Rhaenyra widziała wyraźnie jego niepokojące oczy i ułożone niedbale włosy. Podczas gdy jej były jasnosrebrne, z domieszką złota, jego przypominały czyste światło księżyca. — Słyszałem, jakie krążą o tobie plotki w kraju. Za nic masz swoją płeć; chcesz zasiąść na tronie. Wydrzeć go z rąk własnego brata.

To tylko mój przyrodni brat.

— Jestem starsza — przypomniała hardo. — To on jest uzurpatorem.

— Pięcioletni chłopiec?

— I jego rodzina. Ty powinieneś to rozumieć najlepiej, stryju. Znasz potęgę pierwszeństwa. To ono uniemożliwiło ci zdobycie korony Westeros.

Sądziła, że go tym rozgniewa, ale usta mężczyzny tylko drgnęły, a potem wypuściły spomiędzy siebie cichy śmiech.

— Chcesz mnie rozdrażnić — domyślił się niemal życzliwie. — Dobrze ci idzie. Gdybym nie srał na to, co mówią o mnie ludzie, z pewnością bym się przejął.

Księżniczka przymrużyła oczy.

— Czego chcesz?

— Czego chcę? — Niespodziewanie wyciągnął dłoń i ujął pomiędzy palce jedno jej lśniące pasemko. — Obserwować cię. Może zostanę twoim przyjacielem, a może wrogiem. Wiem jedno: Siedem Królestw niebawem znów dozna rozłamu i chcę przy tym być.

Dziewczyna przez moment milczała. Było coś dziwnego w tym, że stali tak blisko siebie, a on pieścił jej włosy, jednocześnie wyznając, że tylko czeka na rozlew krwi. Kiedy stryj zabrał dłoń, znów spojrzała mu w oczy, tym razem z większą powagą i chłodem.

— Kiedy już wybierzesz stronę, powiadom mnie o tym — poprosiła z nutą wyzwania. Otrzymała kolejny, tajemniczy uśmieszek. 

— Niezwłocznie, mała księżniczko.   

***

Coś krótki ten rozdział, ale aby zachować ładną kompozycję, musiałam uciąć tekst w tym miejscu :)