Rozdział VII{Twierdza smoków}

113 o.P.

Smocza Skała

 Smocza Skała była jedyną pozostałością po starożytnym imperium Valyrii. To tutaj schronili się ocalali po zagładzie Targaryenowie; to tutaj narodził się wielki Aegon Zdobywca, który później zwrócił swe oczy w stronę Westeros i osadził smoczy ród na tronie.

Sama wyspa była rozległa i wilgotna; tworzył ją poczerniały grunt aktywnego wulkanu. Zawsze unosiła się nad nią delikatna mgiełka oparów — jakby ciepły oddech uśpionego smoka. Ziemie te były bogate w złoża obsydianu, z którego wyrabiano potężne oręże. Na szczycie wyspy wznosiła się usypana z czarnego kamienia twierdza, przy której budowie użyto starożytnych technik valyriańskich. Jej wieże miały kształt dumnych, zwróconych we wszystkie strony smoków; blanek zaś strzegło tysiące złowrogich gargulców. Centralną częścią budowli był Kamienny Bęben. Księżniczka słyszała, że znajdują się tam tajne schody prowadzące do gorejącego serca wulkanu.

Kiedy statek Rhaenyry oraz jej męża przybił do jałowego brzegu, mieszkańcy wyspy powitali ich ciepło, jak dawno niewidzianych krewnych. Wykrzykiwali radośnie imiona królewskich nowożeńców i komplementowali urodę księżniczki. Ktoś nawet wyszył prymitywny sztandar z czerwonym, trójgłowym smokiem. Dziewczyna spojrzała na tych prostych rybaków z wioski u podnóża skały i poczuła, że jej serce robi się nieco lżejsze. Tutaj była prawowitą następczynią tronu. Tutaj wszyscy pamiętali o smoczej krwi i nie przeszkadzało im, że koronę włoży kobieta.

Może właśnie stąd wzniesie się na tron.  

Zamek był ciemny i bardzo osobliwy. Niemal wszystko zostało tutaj zbudowane z chwalebną myślach o smokach. W szponach tych nieruchomych stworów tkwiły pochodnie, drzwi przypominały rozpięte skrzydła, a schody stylizowano na długie, gadzie ogony zwężające się przy końcu. Na najwyższym piętrze Kamiennego Bębna znajdowała się Sala Rzeźbionego Stołu. Stamtąd okna wychodziły na wszystkie cztery strony świata, na środku zaś stał rozległy blat wyrzeźbiony na podobieństwo mapy Westeros. Jego detaliczność była zdumiewająca. Nic dziwnego, że to w tym miejscu Aegon Zdobywca planował inwazję na Siedem Królestw.   

Rhaenyra dostała wielką, wychodzącą na morze komnatę małżeńską, którą musiała dzielić z kuzynem. Od razu wiedziała, że te surowe ściany nieczęsto będą słyszeć ich nocne igraszki. Laenor już wcześniej nie przejawiał do niej pożądania, a teraz, kiedy jeszcze Rycerz Pocałunków zmarł od ran w Królewskiej Przystani, był załamany. Maestrzy próbowali ratować urodziwego ser Joffreya, ale jego obrażenia były zbyt silne. Po sześciu dniach udręki słodki rycerz zamienił się w słodkiego trupa. Laenor był tak blady, jakby sam zmagał się z ranami bitewnymi.

— Dlaczego urządziliście ten turniej? — warczał przez całą drogę morską na Smoczą Skałę. — Dlaczego pozwoliliście mu zginąć?

A dlaczego twój kochanek był takim miernym wojownikiem? — mogłaby go spytać księżniczka. Ser Harwin również mocno oberwał podczas walki z ser Cristonem. Jego łokieć i obojczyk były strzaskane; skóra w tych miejscach mu zsiniała, a on sam ledwo mógł poruszać lewą ręką. A jednak nie umarł. Rhaenyra dopilnowała, by jej zaprzysiężona tarcza otrzymał jak najlepszą opiekę i po tygodniu mogła już mieć go na pokładzie statku płynącego na Smoczą Skałę. Wydawało jej się, że to jedyny przyjaciel, jakiego zabrała ze sobą z Czerwonej Twierdzy. Co prawda, ser Harwin czuł się podle i nie poruszał już tematu przegranej walki, ale chodził za księżniczką jak jeden z gargulców na blankach i był gotowy służyć mieczem, gdyby w nowym domu groziło jej niebezpieczeństwo.

Na razie Rhaenyrze groziło tylko pozostanie dziewicą. Kuzyn prawie w ogóle się do niej nie odzywał; posiłki spożywali w milczeniu przy blasku trójramiennych świec i zasypiali po dwóch stronach łoża, słysząc wichry smagające ściany twierdzy. Żadne z nich nawet nie wspomniało o wspólnej przejażdżce na smokach.

I po kilku tygodniach tego ponurego milczenia Laenor zdecydował, że poleci do Driftmarku, aby odwiedzić siostrę i ojca. Jego rodzinna wyspa znajdowała się całkiem niedaleko Smoczej Skały, dlatego wystarczyło, że mężczyzna wsiądzie na swojego smoka imieniem Morski Dym i przeleci nad ciemnoniebieskim, wzburzonym morzem.  

To nie było pytanie, ale Rhaenyra skinęła przyzwalająco głową. Obecność męża ją drażniła. Może dobrze będzie, jeśli spędzą trochę czasu osobno, ochłoną, przemyślą pewne sprawy?

 W noc przed odlotem kuzyna księżniczka obróciła się w jego stronę, gdy leżeli już w aksamitnych pościelach. Laenor miał półprzymknięte oczy i wpatrywał się w ciemny sufit. W półmroku jego sylwetka wydawała się chuda i blada niczym u podłużnego robaka.

— Kuzynie? — zagadnęła cicho Rhaenyra. Spojrzał na nią pytająco. Chyba jeszcze nigdy nie przemówiła do niego tak łagodnie. — Jutro już cię tutaj nie będzie. Nie dasz żonie pożegnalnego pocałunku?

Nie igrała z nim; jej usta rozciągnął tylko delikatny, ostrożny uśmieszek.

Laenor wsparł się na łokciu.

— Mam cię pocałować?

— Dla ciebie to przykra konieczność, prawda? — W oczach mężczyzny przemknął lęk, dlatego księżniczka dodała szybko: — To znaczy, musi być ciężko zmuszać się do okazywania czułości komuś, kogo nigdy się nie pokocha…

Kuzyn patrzył na nią przez chwilę; na jego niepewnej twarzy zdawał się pojawić jakiś smutek.

— Tobie też musi być ciężko — wyszeptał w końcu. Rhaenyra uznała, że to jedyny moment, w którym mąż dopuści ją do siebie, dlatego przybliżyła się do niego i powoli dotknęła jego ramienia.  

— Zróbmy to — poprosiła cicho, ze skupieniem. — Musimy mieć dziedziców.

Laenor zacisnął delikatnie palce na jej nadgarstkach.

— Wiem.

— Więc pozwól mi. Pozwól sobie.

Jego brązowe oczy wciąż wydawały się zasmucone, ale mężczyzna nie protestował, kiedy księżniczka złożyła na jego delikatnych ustach pocałunek.

 ***

Niebawem Rhaenyra została na Smoczej Skale sama. Przemierzała długie, mroczne korytarze i rozmyślała nad historią swojego rodu. Z tego, co mówiły kroniki, pierwsi ocalali z ognistej Zagłady Valyrii Targaryenowie wcale nie dbali o leżące na zachodzie Siedem Królestw; myśleli bardziej o utraconych Krainach Długiego Lata, skąd się wywodzili. Tęsknili za czasami, gdy majestatyczne smoki przykrywały całe niebo, a nad ziemią unosiła się magia.

Teraz Smocza Skała zdawała się jedynie dymiącym odłamkiem. Księżniczkę nie obchodziły pozostałości po dawnej Valyrii — obecna walka toczyła się jedynie o Siedem Królestw, tron jej ojca i dziadka. Wiedziała także, że w swym nowym domu odnajdzie wielu wojowników, którzy wstawią się za nią, gdy dojdzie do decydującego starcia. Cała wyspa była czarna. Jakie inne stronnictwo mieliby obrać mieszkający tutaj ludzie?

Dziewczyna wybierała się także na podniebne podróże ze swoją smoczycą, pikując w powietrzu wśród ciężkich, burzowych chmur i czując rozpryskujące się pod brzuchem stworzenia fale. Wydawało się, że Syrax dobrze czuje się na wyspie, gdzie było tyle wolnego miejsca, że nie musiała chronić się w zamkowych lochach. A może też czuła woń swoich przodków? Smoki bywały okrutne i uparte, ale czasem również niezwykle bystre.  

Niemal nieodłącznym towarzyszem księżniczki był także ser Harwin. Mężczyzna stał przy kamiennych filarach, gdy Rhaenyra spoglądała na wielką, rzeźbioną mapę Westeros albo zatrzymywał się wśród poczerniałych głazów, gdy dziewczyna wybierała się na wędrówki poza zamek. Nie nadzorował jej tylko, kiedy latała na smoku, ale wówczas nikt nie mógł jej skrzywdzić.

Podczas jednej z przechadzek księżniczka uświadomiła sobie, jak niewiele wie o swoim rycerzu.

— Tęsknisz za Harrenhal, ser? — zapytała, zatrzymując się na blankach, skąd miała doskonały widok na gnieżdżącą się u podnóży wioskę rybacką. Usłyszała, że mężczyzna zbliża się o kilka kroków.

— Dawno tam nie byłem — przyznał swoim ciężkim, niewesołym tonem. — Przez ostatnie lata dużo podróżowałem, służyłem swoim mieczem… Teraz, kiedy mój ojciec zasiadł w radzie jako Namiestnik, zamek stoi prawie pusty.

— Ten okryty złą sławą zamek. — Rhaenyra uśmiechnęła się konspiracyjnie, opierając łokcie o zimną balustradę. Myślała o ogromnej, posępnej twierdzy, w której kiedyś panoszył się straszliwy Harren Czarny. — Powiadają, że ciąży na nim klątwa.

Ser Harwin prychnął.

— Jeśli chcesz w to wierzyć, pani.

— Nie wierzę — przyznała, rzucając mu śmiałe spojrzenie. — Po prostu czasem dobrze jest podsycić naszą wyobraźnię. To czyni świat ciekawszym miejscem.

Na moment zapadła cisza. Świat w dole ginął w jasnoszarej, wilgotnej mgle, która wydobywała się gdzieś ze szczelin w ziemi. Twierdzę smagał porywisty wiatr. Pewnego dnia miał on rozkruszyć strzegące budowlę posągi.

— Zawsze chciałem zobaczyć Smoczą Skałę — wyznał niespodziewanie rycerz. Księżniczka skinęła głową.

— Ja też. Jaka szkoda, że mój ukochany mąż nie czuje się tutaj zbyt dobrze. Płynie w nim tylko trochę krwi smoka. Spodziewam się, że nieraz będzie uciekał pod skrzydła rodzinnego domu.

Kto wie, czy nie zostawił tam jeszcze jednego kochanka.

— Twój mąż… — mruknął rycerz i podszedł bliżej. Teraz Rhaenyra czuła jego ciepły oddech w swoich włosach. Gdyby to był ser Criston, już dawno odgarnąłby wadzące kosmyki i ucałował ją w szyję. Ser Criston? — upomniała się ze złością. Na bogów, chyba już brakuje mi dotyku mężczyzny. Chciała ponownie poczuć tę lekkość i pożądanie. — Nie wydajesz się z nim szczęśliwa, pani.

Bo nie jestem.

Odwróciła się w stronę Harwina i naraz uderzyło ją gorącem wspomnienie przejazdu powozem na ślub. To wtedy zaczęła wypytywać swojego rycerza o rzeczy, które księżniczce nie przystoiły. Wpędziła tym Stronga w lekkie zakłopotanie. I teraz jego ciemne oczy również prześlizgiwały się po jej twarzy z mieszanką zdumienia oraz… pragnienia.

— Ser? — spytała cichutko, może nagląco. Łamignat nie był przystojnym mężczyzną i z pewnością zbliżał się już do czterdziestki, ale jego rysy zdradzały nieugiętość, a w palcach tkwiła pożądana siła. Miał w sobie coś dzikiego… Jak taniec po krawędziach mieczy.

Harwin niespodziewanie zacisnął wielkie dłonie na jej ramionach. Bolało, ale nie tak bardzo, jak mogłoby.

— Chciałem walczyć dla ciebie — wyznał zachrypłym głosem. — Chciałem pokonać tego dumnego chłystka, poczuć na sobie jego krew, pozwolić, byś ją ze mnie zlizała…!

Serce dziewczyny biło szaleńczo.

— Nie winię cię.

— Księżniczko, gdybyś wiedziała… — Jego głodny wzrok wędrował po jej ustach i wychylających się zza dekoltu piersiach. Rhaenyrze udzieliło się jego pożądanie, rosnące w niej niczym ognista kula. Pozwoliła, by przyciągnął ją do siebie bliżej.

— Zatem mi pokaż — wyszeptała.

Harwin nie zamierzał już dłużej czekać. Szorstkimi wargami wpił się w jej usta, a dłońmi zaczął błądzić po jej plecach i pośladkach. Księżniczka odpowiadała pocałunkami, czując, że ogarnia ją słodkie zamroczenie. Jej rycerz był silny i pełen gwałtownych żądzy. Ślubował bronić ją przed wszystkim, prócz siebie samej.  

Po chwili wziął dziewczynę na ręce i usadził pomiędzy łapami wykrzywionego upiornie gargulca. Rhaenyra czuła chłód kamienia i ciepło ciała mężczyzny zmieszane ze sobą w przedziwnym tańcu. Pozwoliła, by rycerz posiadł ją na jednym ze sławnych posągów na Smoczej Skale. 

 ***

Wybaczcie, że tak późno ;)