Rozdział VIII{Dom Velaryonów}

113 o.P/114 o.P.

Smocza Skała

Przez następne dni Rhaenyra zastanawiała się, czy ktoś wie. Czy jakaś służka przypadkiem nie ujrzała z okna dwóch obściskujących się sylwetek, czy jakiś rycerz nie uniósł głowy w nieodpowiednim momencie i nie dostrzegł, że pod posągiem gargulca wrze nieomalże wulkaniczny ogień.

Dziewczyna czekała na konsekwencje.

Ale jej twierdza zdawała się równie spokojna i ciemna jak wcześniej. Służące odnosiły się do księżniczki z należytym szacunkiem, bez cienia ekscytacji na twarzach, a strażnicy chylili przed nią głowy ze zwyczajowym spokojem. Nie słyszała za sobą szeptów; posągi nie obracały twarzy. Może rzeczywiście nikt nie wiedział? Rhaenyra poczuła przyjemny dreszczyk emocji. Znów miała kochanka w ukryciu, ale tym razem chodziło o coś innego niż dziecięce zauroczenie. Teraz potrzebowała kogoś… potrzebowała mężczyzny, który pozwoli jej poczuć, że jest kochana i podziwiana.

A ser Harwin jej to dawał.

Nim Laenor wrócił z rodzinnej wyspy, rycerz dotknął jej jeszcze dwa razy — tym razem już za zamkniętymi drzwiami komnaty, gdzie mieli dla siebie całe małżeńskie łoże, miękkie poduszki i nastrojowe świece. Księżniczkę podniecała gwałtowność Łamignata.

— Pożądałeś mnie już wcześniej? — zagadnęła, gdy skończyli i leżeli obok siebie w pościeli, oddychając niespokojnie.

— Odkąd cię ujrzałem. — Mężczyzna ścisnął jej pierś. — Jesteś prawie tak piękna jak Dziewica… Ale nigdy nie odważyłbym cię dotknąć, gdybyś nie zechciała. Znam swoje miejsce.

A ja znam swoje, ale to mnie nie powstrzymuje. Rhaenyra pocałowała go w płaski nos.

— Ochronisz mnie, prawda, ser? — zapytała naraz z oczami pełnymi dziewczęcej niewinności. — Przed każdym, kto choć raz włożył barwy Zielonych?

— Będą musieli mnie całego połamać, aby dobrać się do ciebie.

Księżniczka poczuła lekką obawę, ale rozciągnęła usta w uśmiechu. Ser Harwin był szczery i godny zaufania. Choć jego zbroja nie lśniła od czystości, to  on jednak mógł nazywać się prawdziwym rycerzem.

Leanor wrócił za tydzień, lądując na swym wspaniałym smoku u podnóża zamku. Wydawał się nieco bardziej wypoczęty i przyjaźniej nastawiony do żony, choć nic nie mogło sprawić, by się pokochali. Rhaenyra przywitała go krótkim pocałunkiem w policzek, zastanawiając się, czy w oczach bogów jej występek z rycerzem był zdradą. Czy można ją winić za to, że szukała mężczyzny po tym, jak jej mąż okazał się być niezainteresowany kobietami? Patrząc w oczy kuzyna, nie czuła palących wyrzutów sumienia. Ostatecznie ona również nie wiedziała, co Laenor robił, kiedy znalazł się na wyspie swojego ojca.

Księżniczka co tydzień czekała na wieści od ojca z Królewskiej Przystani, ale póki co nie działo się nic niepokojącego. Tak jak przewidzieli, usunięcie jednej figury z Czerwonej Twierdzy na razie uciszyło gwar niezgody. Otton Higtower był daleko od stolicy, a w małej radzie jeszcze zasiadali ludzie popierający stronnictwo Rhaenyry. Lady Alicent również nie mogła zrobić zbyt wiele. Wydawało się, że ich spór zamarzł tchnięty nagłym oddechem rozsądku… Albo łaski bogów.

Po kilku miesiącach na Smoczej Skale księżniczka odkryła, że zaszła w ciążę. Nie dostawała miesięcznego krwawienia, ponadto zwiększył jej się apetyt i skłonność do wymiotów. Czuła, że w jej ciele pojawiło się coś jeszcze; coś, co rozgrzewa ją od wewnątrz ciepłem.

Postanowiła nie zwlekać i przekazać wieści Laenorowi. Mężczyzna otworzył szczerzej oczy i rzucił badawcze spojrzenie w stronę jej zaokrąglającego się powoli brzucha.

— Jesteś pewna?

— Tak. Maester to potwierdził. — Pozwoliła sobie na uśmiech. — Będziemy mieli dziecko, potomka, naszą spuściznę.

— Ale my…

Nie mów tego — syknęła dziewczyna w myślach. Nie kwestionuj. W końcu jaką miała pewność, że dziecko rozwijające się w jej łonie powstało z lędźwi Laenora? Skąd gwarancja, że to nie ser Harwin…?

Jej kuzyn wydawał się mieć jeszcze wątpliwości, ale postanowił, że zachowa je dla siebie. Wieść o dziedzicu była powodem do radości — dla niego zaś oznaczało to jeszcze wolność od małżeńskiego obowiązku przez prawie cały najbliższy rok.

Skinął głową i dotknął brzucha księżniczki w geście błogosławieństwa.

— Oby uchował się zdrowo — mruknął. Rhaenyra westchnęła z zadowoleniem.

— To smok. Smoki są silne.

***

W następnym roku, kiedy morskie wody zrobiły się zimne i sine od oddechu zimy, Laenor zabrał żonę do Driftmarku, aby poznała jego rodzinę. Rhaenyra była wówczas w szóstym miesiącu ciąży, dlatego nalegała, aby popłynęli statkiem. Lot na smoku mógłby w jakimś stopniu narazić dziecko, a jej dziedzicowi nie mogło się nic stać. To było zbyt ważne.

Driftmark był większy niż Smocza Skała i zdecydowanie bardziej zaludniony. Mieściły się w nim miasteczka Spicetown i Hull, które niedawno stały się głównymi środkami handlu na Czarnym Nurcie. Liczne podróże Węża Morskiego sprawiły, że znacznie wzbogacił on swoje ziemie. Sama wyspa okazała się podłużna i stercząca, niczym dziwaczny, szaro-zielony stwór wynurzający ciało z morza.

Przy brzegu kotwiczyło wiele pięknych statków o zwiniętych niczym ptasie skrzydła żaglach; za nimi rozciągał się hałaśliwy port. Laenor z zachwytem wciągał nosem rodzinne powietrze i opowiadał żonie, gdzie co jest, gdzie można zjeść coś dobrego, albo których zakątków należy się wystrzegać. To właśnie wtedy Rhaenyra pojęła, że jej małżonek nie nadaje się do gry o tron. Był człowiekiem związanym z jednym miejscem; nie obchodziły go tytuły czy polityczne zagrywki. Chciał jedynie móc powrócić do swojej ojczystej wyspy; może ujrzeć ukochaną siostrę, może napić się czegoś w ulubionej tawernie.

Nigdy mnie nie zrozumie.

Ona nie lubiła stać w miejscu. Królewska Przystań, Smocza Skała, Dorne… To tylko nazwy miejsc. Liczyła się władza, jaką przynosiły ze sobą.

Zamek nazywany był Wysoką Wodą — i w istocie jego baszty wydawały się sięgać nieba. Budowlę cechowała symetryczność i masywność; liczne wieże pogłębiały wrażenie dostatku gospodarza. W blasku zachodzącego słońca kamienie twierdzy lśniły na jasnoszaro, chociaż jej dolne części gdzieniegdzie nosiły znamiona soli od rozpryskujących się podczas sztormów fal. Z blanek powiewały chorągwie z białym koniem morskim obróconym profilem na turkusowym tle. Rhaenyra wiedziała, że to zwierzę nigdy nie zastąpi jej smoka.

Na gości czekała już wieczerza w wysokiej, rozświetlonej sali. Znad talerzy unosiły się strużki dymu parujących potraw, a przy ścianie siedział bard i umilał czas biesiadującym, śpiewając radosnym, czystym głosem Lament syren oraz Pory mojej miłości. Przy zastawionym stole zasiadały Rhaenys Targaryen i Laena Velaryon. Głowa rodziny, sławetny Wąż Morski, udał się na Stopnie, wspomóc dawnego przyjaciela — księcia Daemona. Księżniczka nie mogła powiedzieć, że jest tym zasmucona. Nie zapomniała, że niegdyś ten mężczyzna był wrogiem jej ojca — był gotów zrobić wszystko, aby wydrzeć mu koronę z rąk. Jednakże decyzja Wielkiej Rady była jasna i Velaryonowie przegrali.

Żona Węża Morskiego, Rhaenys, również przez pewien czas stanowiła zagrożenie dla króla Viserysa. Była córką trzeciego syna Jaehaerysa i miała pierwszeństwo przed synem czwartego potomka króla. Jednakże jej wadą była płeć. Rhaenyra zawsze czuła do niej mieszankę nieufności i podziwu. Z jednej strony lady Rhaenys, jej ciotka, niegdyś chciała zagarnąć koronę jej ojca, z drugiej zaś strony była jedną z niewielu kobiet, które odważyły się walczyć o tytuł królowej.

Teraz ciotka miała ponad czterdzieści lat, ale wciąż zasiadała prosto, a z jej ruchów biła gracja. Włosy miała niemal tak białe jak śnieg, spięte dumnie na czubku głowy. Kiedyś musiała być piękna — pomyślała księżniczka, a potem przeniosła spojrzenie na jej córkę, Laenę. Dziewczyna miała dwadzieścia jeden lat i zdawała się białą lilią zamku wyrastającego wśród rozkołysanych wód. Urodę miała podobną do Rhaenyry, jednakże jej sylwetka była smuklejsza i wiotsza; kręcone, srebrne włosy posiadały zaś miedziany połysk. W jej fiołkowych oczach tkwiła jakaś słodycz.  

— Witaj — odezwała się do swojej szwagierki i pochyliła się, by pocałować ją w policzek. — Cieszę się, że wreszcie możemy się spotkać.

Księżniczka odpowiedziała uśmiechem.

— Ja również.

Ciotka Rhaenys okazała jej więcej powściągliwości, ale nie była wrogo nastawiona. Skinęła księżniczce głową.

— Radość Królestwa we własnej osobie — stwierdziła z nieodgadnionym uśmieszkiem. Rhaenyra przypomniała sobie, jak z kolei w niektórych kręgach nazywano jej ciotkę. Niedoszła Królowa. Co za niewygodny tytuł. Nie chciała, by i do niej przylgnął taki przydomek.  

— Ty również jesteś legendą w stolicy, droga ciociu — odrzekła uprzejmie. — Cieszę się, że mogę cię poznać.

Coś błysnęło w ciemnych oczach kobiety.  

— Usiądźcie.  

Księżniczka i jej mąż zajęli miejsca obok siebie, usiłując grać miłującą się parę. Rhaenyra miała jednak wrażenie, że niełatwo będzie oszukać dwie jasnowłose kobiety. Zadała sobie pytanie, czy wiedzą o preferencjach Laenora. A czy jej ojciec również o nich wiedział? Czy starszy nad szeptaczami nie mruknął mu tej informacji do ucha, a król Viserys mimo wszystko skinął głową, pozwalając, by jego córka zawarła puste małżeństwo? Wyraźnie zależało mu na tym sojuszu.

Biesiada przebiegała całkiem przyjemnie. Laena była bardzo zżyta z bratem, co chwila go o coś pytała lub zakrywała usta, aby przytłumić śmiech po jego słowach. Nie sprawiała jednak wrażenia głupiej trzpiotki. Nie, gdzieś pod tą słodyczą kryła się bystrość jej matki.

Rhaenyra również starała się brać udział w rozmowie. Chętnie opowiadała o swojej smoczycy lub o urokach Smoczej Skały, a oczy same jej się śmiały, kiedy wspominała o dziecku.  

— Wybraliście już dla niego jakieś imię? — zagadnęła Niedoszła Królowa. Zakręciła lekko swoim srebrnym pucharem. — Zakładając, że będzie to chłopiec.

—  Jacaerys — odparła dumnie księżniczka, ale w tym samym czasie jej kuzyn wypalił:

— Joffrey.

Małżeństwo popatrzyło po sobie.

— Jeszcze nie jesteśmy pewni — wybrnęła Rhaenyra, a Laena skinęła głową.

— To zrozumiałe — rzekła wesoło. — Zwłaszcza, że twoi synowie niegdyś mogą przejść do historii jako królowie.

Na moment wszystkie sztućce zamarły.

— Chłopcu należy się dobre imię — dodała niezrażona dziewczyna, po czym szarpnęła brata za rękaw, aby powiedzieć mu coś, co przypomniało jej się przed sekundą. Księżniczka spojrzała na Niedoszłą Królową. W jej oczach odnalazła jakiś płomyczek zaintrygowania.

— Niełatwo będzie ci się stać królową — wyznała kobieta, ściszając nieco głos, aby zginął on w dźwiękach muzyki barda. — Musisz naprawdę lubić walkę, ponieważ tak naprawdę ona nie ma nigdy końca.

Nie boję walczyć. Mam smoka i ser Harwina.

— Żałujesz, pani? — wymsknęło się Rhaenyrze. — Że podjęłaś walkę?

Na moment coś w twarzy Niedoszłej Królowej przywodziło na myśl prawdziwą smoczycę.

— Żałuję tylko tego, że nie mogłam powalczyć dłużej.

***

Wieczorem księżniczka i jej kuzyn udali się do przygotowanej dla nich komnaty. Było to przytulne pomieszczenie z atłasowymi zasłonami oraz kominkiem rzeźbionym w setki koników morskich. Laenor wychylił dziś niejeden kielich wina, dlatego od razu runął na bogate łoże. Rhaenyra ledwo wyplątała z włosów wszystkie perły, a już usłyszała jego chrapanie.

Ona sama nie czuła się senna. Myślała o słowach swojej ciotki. Czy naprawdę była gotowa walczyć do ostatniej kropli krwi? A jaki inny miała wybór? Wydawało jej się, że prawdziwy pokój ducha uzyska tylko wtedy, gdy zasiądzie na zimnym, ostrym tronie Siedmiu Królestw.

Do drzwi rozległo się ciche pukanie. Rhaenyra zmarszczyła brwi i poszła otworzyć. Spodziewała się jakiejś służki z pytaniem, czy czegoś nie potrzebują, ale w drzwiach stała Laena. W świetle pochodni jej włosy były bardziej płowe niż srebrne.

— Przeszkadzam?

— Nie. — Księżniczka obejrzała się niepewnie za siebie, gdzie na łożu spał jej ubrany w wyjściowy strój mąż. — Jestem sama, jak widać.

Dziewczyna uśmiechnęła się.  

— Możemy się przejść, pani?

Rhaenyra nie widziała w tym nic złego. A kiedy szwagierka zaproponowała jej ramię, odpowiedziała delikatnym uchwytem. Czuła do tej dziewczyny pewną sympatię. Była znacznie weselsza niż jej brat. Oby tylko nie miała podobnych preferencji. Księżniczce podobali się wyłącznie mężczyźni.

Zamek już zasypiał. Z okien lało się delikatne światło księżyca, pogrążając długie korytarze w nieruchomych cieniach. O dolne partie kamiennych ścian uderzały wzburzone fale.

— Wiem, że poślubiłaś mojego brata z konieczności — zaczęła Laena przyjaźnie — ale i tak doceniam, że go nie wyśmiałaś albo nie poprosiłaś o zerwanie małżeństwa. Laenor jest, jaki jest, jednakże nie zasługuje na publiczne potępienie. Gdyby wszyscy się dowiedzieli o nim i Rycerzu Pocałunków… To byłoby straszne.

Księżniczkę zdumiało, że rozmówczyni mówi o tym tak otwarcie.

— Nie mogę powiedzieć, że nie byłam zła — przyznała ostrożnie. — Większość dziewcząt na moim miejscu czułaby się podobnie.  

— Rozumiem. Ale Laenor mówił, że byłaś dla niego łagodna. Prawie zapomniał, że zlega z kobietą.

Łagodna — powtórzyła w myślach Rhaenyra. Nie było to słowo, jakim by się opisała. Poza tym pamiętała wyrzucane ze złością słowa, jakimi raczyła kuzyna w ich noc poślubną. Doprowadziła go niemal do płaczu… Ale wtedy nie wiedziała.

— Mogłam trafić gorzej — rzuciła tylko, gdy wychodziły na otoczony kamienną balustradą balkon, a w ich twarze uderzyła fala zimnego powietrza. Wyspa pod osłoną nocy wyglądała jak uśpione stworzenie z tysiącami płonących oczu. Statki w porcie zmieniły się we flotę cieni, ale pomiędzy odległymi korytarzami ulic tętniło wieczorne życie.  

— Zapewne.

Laena oparła dłonie o balustradę; wiatr szarpał jej rudo-srebrnymi włosami.

— A ty? — zagadnęła księżniczka z konspiracyjnym uśmiechem. — Jesteś młoda i piękna. Nie uwierzę, że żaden lord nie ubiega się o twoje serce.

W ciemności rozbawiony uśmieszek dziewczyny był ledwo widoczny.

— O tak, i to nie jeden. Ale moje serce należy tylko do jednego. Czy może raczej… należało.

— Należało?

— Niegdyś na wyspie gościł syn morskiego lorda z Braavos. Dell, tak się nazywał. Był słodki i kochany, nigdy nie znałam kogoś o piękniejszym głosie i cieplejszych dłoniach. — Laena bezwiednie potarła szafirowy naszyjnik zwisający pomiędzy jej piersiami. — Zaręczyliśmy się w tajemnicy przed ojcem. To było tak dawno, że ledwo pamiętam, jak do tego doszło.

— Gdzie on teraz jest?

— Gdzieś tam na dole. — Szwagierka machnęła smutno ręką. — Odkąd umarł jego ojciec, stracił cały majątek. Jest teraz niczym wygłodniały pies skomlący pod zamkiem. Mój pan ojciec uważa, że to zwykły darmozjad. Nie daje nam pozwolenia na ślub. A ja jestem zawieszona w powietrzu. Nie mogę wyrzec się swojej dziecinnej przysięgi… ale wiem też, że nigdy nie poślubię tego młodzieńca.

Możesz kazać go zabić — przeszło księżniczce przez głowę. Zdumiała się tą myślą. Zamordować niewinnego człowieka? Ale on przecież nie był taki niewinny… tak jak ser Criston, tylko żerował na dobrym sercu damy.

— To rzeczywiście przykre — przyznała Rhaenyra. — Żałuję, że nie mogę ci pomóc.

— Nie — zgodziła się Laena. Jej oczy rozświetliły ciepłe ogniki. — Ale i tak cię lubię, księżniczko. 

***

Następny rozdział będzie szybciej, słowo! :)