Rozdział IX{Jajo w kołysce}

114 o.P./115 o.P.

Smocza Skała

Dziecko przybyło na świat niczym płonąca katapulta.

Księżniczka Rhaenyra długo krzyczała i czerwieniła się z wysiłku w swoim łożu na posępnej Smoczej Skale, nim w końcu wydała na świat syna. Chłopiec był zdrowy i rumiany. Oczy miał brązowe jak Laenor… ale na tym kończyły się podobieństwa do obojga rodziców z krwi dawnej Valyrii. Pojedyncze, znajdujące się na jego głowie włoski były ciemne, a nos szeroki i płaski. Wyczerpana, ale uśmiechnięta Rhaenyra tuliła swoje dziecię do piersi, modląc się, aby uroda Targaryenów pojawiła się u niego w późniejszych latach.

Laenor odwiedził żonę najszybciej, jak mógł; uścisnął jej bladą rękę i spojrzał na pierworodnego syna. Pomiędzy jego jasnymi brwiami pojawiła się bruzda.

— Ciemne włosy? — zapytał niepewnie. Rhaenyra pogłaskała dziecko po delikatnej główce.

— Moja matka też takie miała — rzekła bagatelizująco, chociaż lady Aemma posiadała włosy w barwie orzechów, a nie błota. Mimo tego nic nie było pewne i z całą pewnością niewypowiedziane oskarżenia nie mogły opuścić tej komnaty.

Laenor powoli wziął syna na ręce. Malec patrzył na niego zaspanymi oczkami. Wydawał się szmacianą laleczką, a nie żywym stworzeniem, a jednak pewnego dnia miał zostać dziedzicem tronu i zasiąść na potężnym smoku.

— Czy może nazywać się Joffrey? — zagadnął kuzyn bez podnoszenia wzroku.

Tylko nie ten przeklęty Rycerz Pocałunków.  

— Mówiłam ci tyle razy: chcę, by nosił imię, które jeszcze nie zapisało się na kartach historii. — Ani w głowach plotkarzy. Rhaenyra wzięła od niego malutkiego syna i przyjrzała mu się z czułością. — Jacaerys. Spójrz, bardziej do niego pasuje.

Mężczyzna nie był przekonany.

— Ale…

— Nie. Jeśli mi nie wierzysz, zapytaj swojej matki. Ona mnie poprze.

Ponieważ wie, że podejrzane o bękarctwo dziecko z imieniem domniemanego kochanka nie wróży niczego dobrego.

 ***

Ser Harwin również przyszedł zobaczyć dziecko. Uczynił to po zmroku, kiedy korytarze zamku pustoszały, a komnata dziecięca była wolna od niepożądanych oczu. Rycerz zmarszczył brwi, patrząc uważnie na malca w szerokiej, wyłożonej jedwabiami kołysce.

— Jest mój czy jego? — zagadnął niemal samym ruchem ust. Rhaenyra westchnęła.

— Nie wiem. Może nawet nie chcę wiedzieć. Nikt nie może go podejrzewać.

— Za późno, pani. — Mężczyzna spojrzał na nią ponuro. — Każdy, kto potrafi odróżnić od siebie smoka i konia morskiego, zastanowi się, dlaczego dziecko z valyriańskiej krwi ma tak… pospolitą urodę.

Dziewczyna zazgrzytała zębami, ale usiłowała zachować spokój.

— Krążyło już o mnie wiele plotek — stwierdziła i wzruszyła ramionami. — Nie zaszkodzi, aby przybyła jeszcze jedna.

— Żałujesz tego, co zrobiliśmy?

Przez moment słychać było tylko miarowe pochrapywanie dziecka.

— Nie — odszepnęła księżniczka, dotykając skraju tuniki rycerza; czuła pod nią jego napięte, umięśnione ciało. — Jeśli Jace jest twój, zrodził się z namiętności.

— Jace?

— Jacaerys — wyjaśniła z błyskiem dumy w oczach. — Kolejny król na Żelaznym Tronie. Jeszcze zaśpiewają o nim pieśni.

Na twardej, starzejącej się twarzy ser Harwina pojawił się cień uśmiechu.

— Ty naprawdę w to wierzysz, pani.

— Z całego serca.

 ***

Niebawem maester przechwycił kruka z Królewskiej Przystani. Ptak przyniósł list z królewską pieczęcią — trójgłowym, wyrobionym z czerwonego laku smokiem. Król Viserys wyraził swoją radość co do pomyślnego porodu i powicia męskiego potomka. Księżniczka śledziła te stawiane z zadowoleniem linijki tekstu z miłym ciepłem na sercu, dopóki nie przekonała się, że wiadomość ma też drugą część.

W niej ojciec otwarcie mówił, że gdy tylko Zieloni pochwycili wzmianki o wyglądzie Jace’a, na ich językach pojawiły się nieprzyjemne plotki. „Bękart” — mówiono o nim. „Dzieciak z rozcieńczoną krwią smoka”. „Bachor Stronga albo innego pobliskiego rycerza”. Rhaenyra poczuła taką wściekłość, że omal nie zgniotła papieru. Jej syn miał zaledwie kilka tygodni — a nad jego głową już przysiadły złowróżbne ptaszyska. Nie pragnęła dla niego takiego losu, a tym bardziej nie chciała, aby te plotki oddaliły ją od tronu.

Zmusiła się, by doczytać do końca i pojęła, że przez ojca przemawia złość. Wyznawał, że jeśli córka rzeczywiście oddała się innemu mężczyźnie, jest nierozsądna i nie szanuje własnego ciała, własnej pozycji. W ostatnich słowach radził, aby włożyć chłopcu do kołyski jajo smoka — jeśli gad się wykluje, będzie to potwierdzeniem valyriańskiej krwi.

Dobry pomysł — stwierdziła księżniczka, ale wcale nie czuła się spokojniejsza. Tylko, czy to mi naprawdę pomoże? Jeśli miało się okazać, że Jace wcale nie jest potomkiem smoków, jeśli jego jajo pozostanie zimne i niepęknięte? Czy to nie będzie jak wyrok?

Ku swojemu zdumieniu, Rhaenyra napisała do Laeny. Szwagierka sprawiała wrażenie osoby bystrej i serdecznej — tylko ona mogła jej teraz służyć dobrą radą. Zakończyła słowami:

Zrozumiem, jeśli poczujesz się zniesmaczona, ale wiedz, że ja naprawdę nie uczyniłam niczego złego i mój syn nie zasługuje na łatkę bękarta.

Z drżącym sercem wysłała kruka w stronę hałaśliwego Driftmarku. W tym samym momencie do komnaty wszedł Leanor. On również ściskał w dłoni list; przełamana pieczęć z perłowym koniem morskim sugerowała jego ojca.   

— To prawda? — wykrztusił biały jak mleko. Rhaenyra usiłowała założyć maskę spokoju.

— Co takiego?

— Że chłopiec nie jest moim synem.

— Jak mógłby nim nie być?

— A skąd niby mam wiedzieć?! — W jego oczach zadrgała niemoc małego dziecka. — Może nie tylko ze mną dzieliłaś łoże… Może… moje upodobanie zraziło cię…

Księżniczka poczuła gwałtowny przypływ żalu.

Podeszła bliżej i spróbowała położyć mężczyźnie dłoń na ramieniu, ale ten odsunął się nerwowo.

— Nie!

— Nie? — Teraz znów wezbrała się w niej złość. — Musiałam cię niemal błagać, abyś napełnił mnie swoim nasieniem i dziwisz się, że smocza krew tak mało przeszła na naszego syna?

— Mówią, że to bękart twojego rycerza…!

Dziewczyna uśmiechnęła się z nutą szyderstwa.

— Cieszmy się, że nie Rycerza Pocałunków!

Laenor spuścił wzrok. Jego palce kurczowo ściskały pergamin z pieczęcią Węża Morskiego.

— Będę z tobą zlegał częściej… — wyrzekł wreszcie. — I spłodzimy prawdziwego syna dawnej Valyrii.

Rhaenyra przyglądała mu się uważnie. Wcale nie miała ochoty ponownie pozwalać, aby ten śmieszny mężczyzna przyciskał ją do łoża i wchodził w nią, jakby kazano mu sprzątać smocze gówno.

— Dobrze — rzekła tylko i dumnym krokiem wyminęła swojego męża.

 ***

Wiadomość z Driftmarku nadeszła po śniadaniu.

Księżniczka otworzyła list z napiętą miną, widząc ładne, drobne pismo szwagierki. Teraz miało się okazać, czy Laena odpowie się jako jej przyjaciółka czy przeciwniczka.

Droga księżniczko Rhaenyro!

Na początku chcę Ci pogratulować zdrowego porodu. Syn to łaska od bogów i wierzę, że nie będzie ona ostatnią dla naszych rodów.

Musisz też wiedzieć, że i mój brat pisał do mnie w tej sprawie. Czuję się rozdarta, gdyż nikt tak naprawdę nie wie, co wydarzyło się za murami Waszego zamku na Smoczej Skale. Jestem jednak pewna, że nie zasługujesz na potępienie. Jesteś prawowitą dziedziczką tronu — dziecko pochodzące z Twojego łona ma królewską krew.

Domyślam się jednak, jak uciążliwe mogą być plotki i haniebne oskarżenia. Możesz spróbować zadać im kłam. Wierzę, że smocze jajo rozpozna syna z krwi smoczej księżniczki.

I proszę, okaż zrozumienie mojemu bratu. Ojciec napełnił mu głowę podejrzeniami, ale mój ród wciąż jest po Twojej stronie. Mamy nadzieję ujrzeć kiedyś naszego wspólnego potomka na tronie z żelaza.

Dla potwierdzenia ostatnich słów, Laena dołączyła do listu pierścień wysadzony czarnym kamieniem z dopiskiem, że to prezent z okazji narodzin małego Jace’a. Tak naprawdę oznaczał on jednak coś więcej. Był jak pieczęć pod odpowiednim stronnictwem.

Rhaenyra odetchnęła głęboko, wciąż trzymając pergamin. Nawet nie wiedziała, jak bardzo zależy jej na tym, aby szwagierka okazała jej wsparcie. Laena rzeczywiście była tak dobra, jak i piękna. Zapewne nie cieszyła się, że żona jej brata przyprawiała mu rogi z przybocznym rycerzem, ale rozumiała, że gra teraz toczy się o coś więcej, a księżniczka mogła mieć swoje motywy. Ta wyrozumiałość była równie cenna jak złoto.

Dziewczyna włożyła na palec podarunkowy pierścień i widząc chłodny błysk tańczący po jego gładkich krawędziach, postanowiła, że postąpi wedle rady szwagierki. Skoro Jace wyszedł z jej łona, był smokiem, a smoki potrafią wzbić się wysoko.

***

Smocza Skała była nie tylko wyspą, na której spoczywały złoża obsydianu, szkła służącego do wyrobu broni. Ciepło znajdującego się pod ziemią wulkanu sprawiało, że dobrze wykluwały się tutaj smocze jaja. Mogły przetrwać nawet setki lat, nienaruszone, oczekujące na swojego jeźdźca. Smoki z całego Westeros często przylatywały na ciemną, dymiącą wyspę, by w kraterach i wgłębieniach złożyć jaja.

Z tego powodu księżniczka nie miała problemu, aby znaleźć jedno dla swojego syna. Wybrała całkiem duże, jasnozielone ze szmaragdowymi plamkami, pulsujące pod palcami niebezpiecznym ciepłem.

Jacaerys przyjął nową rzecz w swojej kołysce z zaskakującym spokojem. Wyciągnął nawet drobniutkie rączki, aby dotknąć chropowatej skorupki. Na ten widok Rhaenyra poczuła ulgę. Malec wyraźnie przejawiał sympatię do smoczego jaja; czuł, że to jest coś przeznaczonego dla niego.

Laenor spełnił swoją deklarację i raz na jakiś czas mamrotał niewyraźnie, aby żona zbliżyła się do niego w łożu. Seks dla ich obojga był złem koniecznym, obowiązkiem, który nie dostarczał żadnych przyjemności. A jednak kiedy mężczyzna wychodził z żony i kładł się zarumieniony na poduszki, w jego oczach przemykała determinacja.

Jaka szkoda, że nie wie — myślała wówczas Rhaenyra. Chociaż jej mąż stanął na wysokości zadania, a ona potrzebowała srebrnowłosych dziedziców, nie potrafiła również zrezygnować z ser Harwina. Rycerz przychodził do niej późną nocą, najczęściej, kiedy Laenor był poza zamkiem albo zasypiał tuż po kolacji, pochrapując niczego nieświadomy. Wówczas Rhaenyra oddawała się prawdziwej namiętności, całując Stronga po bruzdach na twarzy i pozwalając mu dotykać swoje najskrytsze miejsca. Wiedziała, że igra z ogniem, wiedziała, że jeśli ktoś ich przyłapie… plotki ugodzą w nią boleśnie niczym sztylet. A jednak była gotowa zaryzykować. To przy rycerzu czuła, że naprawdę żyje.

Pod koniec roku jej brzuch znów się zaokrąglił. Księżniczka chwaliła się tym faktem, nosząc luźniejsze stroje i demonstracyjnie dotykając się w łono. Chciała, by szpiedzy macochy — a takowi niewątpliwie obserwowali ją zza gargulców na Smoczej Skale — dowiedzieli się, że jest płodna, że niebawem znów urodzi syna, który umocni jej dynastię.

Jakby w odpowiedzi na to wyzwanie, lady Alicent również doczekała się pomyślnego rozwiązania. W jej komnatach przyozdobionych zielenią na świat przyszedł mały, śliczny Dareon. Zwolennicy królowej mówili, że trzy głowy ma smok, a córka Ottona Hightowera właśnie powiła trzeciego z nich.

To niczego nie dowodzi — oburzała się Rhaenyra. Ja również mogę mieć trzech synów. Jestem jeszcze młoda. Mogę urodzić tuzin takich chłopców.

Wydawało się, że spór, który przygasł po odesłaniu księżniczki z Królewskiej Przystani, teraz zaczyna płonąć na nowo — ożywiony przez dzieci narodzone i te, które dopiero miały się narodzić. „Księżniczka Rhaenyra rodzi tylko bachory z nieprawego łoża” — mówili Zieloni, ale wielkie było ich rozczarowanie, gdy pewnego wieczora smocze jajo w kołysce Jace’a pokryło się pęknięciami, aż w końcu skorupka eksplodowała. Pomiędzy odłamkami pojawiła się główka małego, smukłego smoka o zielonych łuskach i szmaragdowym pyszczku. Chłopiec, który niegdyś miał stać się jego jeźdźcem, zagaworzył rozkosznie, pieszcząc swojego nowego przyjaciela.

— Widzisz? — wyszeptała Rhaenyra do męża. — Nasz syn jest prawdziwym Targaryenem.

Laenor uśmiechnął się, być może z ulgą.

— Tak, teraz to wiem… Jak nazwiemy smoka?

— Pozwólmy Jace’owi kiedyś go nazwać. Jestem pewna, że szybko wybierze dla niego imię.

Mężczyzna skinął głową. Jedną z niewielu rzeczy, która łączyła go z żoną, było zamiłowanie wobec smoków. Obydwoje wiedzieli, że możliwość nazwania własnego to nie lada radość.

Księżniczka niezwłocznie poinformowała o wydarzeniu swojego ojca i szwagierkę. Król Viserys również poczuł ulgę i w długich słowach przeprosił córkę za fałszywe oskarżenia. Laena także się ucieszyła, złożyła swoje gratulacje… a na koniec poinformowała o czymś jeszcze.

Mój morski narzeczony nie żyje. Wdał się w bójkę z księciem Daemonem, Twoim stryjem, który przybył do Driftmarku po tym, jak zrzekł się korony Wąskiego Morza i postanowił odwiedzić mojego pana ojca. Nie wiem, jak powinnam czuć się w tej sytuacji, ponieważ choć żal mi mojego biednego Della, to jednak jestem wdzięczna księciu, że przerwał niewygodny łańcuch wiążący mnie z tym mężczyzną.

To jednak jeszcze nie koniec wieści, Rhaenyro. Daemon ponoć tak zauroczył się moją urodą, że poprosił mojego ojca, aby pozwolił mu mnie poślubić. Może słyszałaś, że jego pierwsza żona, lady Rhea, zginęła podczas polowania w Dolinie, a książę wygląda na takiego mężczyznę, który długo nie rozpacza po jednej kobiecie.

Jaki wybór mi pozostał?

Mam teraz stać się jego żoną i Twoją ciotką.

Ufam, że pojawisz się na naszym ślubie.

Szczerze oddana

Laena

***

Wiem, że dodawanie rozdziałów tutaj idzie mi topornie, ale ostatnio odświeżam sobie Grę o Tron oraz moją historię i jestem pełna nowego zapału. Będę wdzięczna, jeśli zostaniecie ze mną w Nowym Roku ^^