Rozdział I {Nieuchwytne}

112 o.P.

Czerwona Twierdza

Halabarda ze szczękiem zagrodziła drzwi do komnaty małej rady.

— Przykro mi, księżniczko — rzucił strażnik. — Trwają ważne obrady. Nie wolno ci tam wejść.  

Rhaenyra poczuła, że w jej twarz uderza fala gorąca. Niegdyś nikt nie odważyłby się jej zabronić wejść do którychkolwiek drzwi w zamku królewskim, ale przez ostatnie lata niektóre sprawy uległy zmianie. Szeptano, że to Aegon, pięcioletnie zaledwie dziecko, powinien włożyć na głowę koronę, że jego prawa do tronu są silniejsze. Ojciec sprzeciwiał się tym plotkom, ale macocha tylko je podsycała.

— Jestem przyszłą następczynią tronu — oznajmiła gniewnie księżniczka. — Ta obrada dotyczy mojego dziedzictwa.

— Otrzymałem rozkazy.

— Teraz otrzymujesz nowe. Odsuń się, panie. Natychmiast.

— Nie mogę.

— Mam zawołać ser Cristona? Jest teraz dowódcą Gwardii Królewskiej i pokonywał już ludzi roślejszych od ciebie. — W oczach dziewczyny zajarzyło się mściwe światełko. — Mam go poprosić o pomoc?

Strażnik zawahał się. Nie chciał kłopotów, a wszyscy wiedzieli, że Criston Cole zrobi dla księżniczki wszystko. Mężczyzna odsunął się niechętnie i Rhaenyra mogła wejść. Do komnaty wpadało wiosenne słońce, nakreślając kontury onyksowych sfinksów i gobelinów z Wysp Letnich, przyozdabiających pomieszczenie. Przy długim, zastawionym pergaminami stole siedziało pięciu mężczyzn. Wszyscy unieśli głowy.

— Wybaczcie za spóźnienie — rzuciła beztrosko księżniczka, po czym wzięła pozłacane krzesło spod ściany i dostawiła je do stołu. Ojciec uśmiechnął się do niej zza szarej brody, a Lyman Beesbury, starszy nad monetą, skinął jej głową, ale Wielki Maester Mellos podrapał się nerwowo w łysinę, a Otton Hightower — królewski Namiestnik i dziadek Aegona — spojrzał na nowo przybyłą tak, jakby przyszła do nich co najmniej nago.

— Muszę przypomnieć, że jest to zebranie członków małej rady i wszyscy członkowie byli tu obecni, zanim otworzyłaś drzwi, pani — wycedził chłodno. Rhaenyrze zawsze przypominał on szczura wyciągniętego prosto z lodowatej wody. Był chudy i siwiejący, a na jego surowej, szczurzej twarzy widniały sine plamy starości. Sprawował rządy Namiestnika twardą ręką i nie wyobrażał sobie, aby na tronie zasiadł ktoś inny niż jego sikający w pościel wnuk.

— Zebranie małej rady dotyczy moich praw do tronu — odgryzła się księżniczka. Jej ciemnofioletowe oczy lśniły wyzywająco. — Kto inny mógłby tu być, niż sama zainteresowana?

— A widzisz gdzieś tutaj swojego brata, pani? Czy on również ma przyjść?

Nie, ponieważ woli jeszcze towarzystwo zabawek — chciała odpowiedzieć dziewczyna, ale wtem jej ojciec uniósł dłoń.

— Wystarczy. Rhaenyra to moja pierworodna córka, ma prawo usłyszeć werdykt. Na czym stanęliśmy?

Księżniczka usiadła z zadowoleniem, ignorując groźne spojrzenie Namiestnika. O ile jego córka, lady Alicent, chowała swoją niechęć za pozorami, o tyle on otwarcie okazywał jej pogardę. Jednak tylko głupiec mógłby sądzić, że próchniejąca wieża pokona siłę smoka.

Wielki Maester Mellos sięgnął wzrokiem do trzymanego pergaminu, mrużąc oczy, aby odczytać postawione przed latami litery.

— No więc, nigdy jeszcze nie było przypadku, aby to kobieta zasiadła na Żelaznym Tronie jako królowa bez męża — obwieścił spokojnie. — Ani razu, odkąd sięgają kroniki królewskich maestrów. Córka Maegora Okrutnego była bliska, ale ostatecznie okrzyknięto królem jej brata, a twojego dziadka, Wasza Miłość. Później koronę próbowała zagarnąć lady Rhaenys, kuzynka Waszej Wysokości. Wsparł ją cały Driftmark, a my pamiętamy to wydarzenie jako Wielką Radę... Ostatecznie jednak żadna kobieta nie dotknęła tronu. — Maester uniósł głowę znad zwoju i spojrzał życzliwie na zebranych. — Tak mówi historia. Czy chcemy zmieniać tradycję? Nie jestem pewien, czy…

Król Viserys słuchał tego bez śladu poruszenia. 

— Czy wiesz, czym Targaryenowie różnią się od innych rodów? — zagadnął niemal łagodnie. — Mają smoki, a mając smoki, nie można patrzeć w dół, ani za siebie. Ja stanowię prawo i chcę, aby moja córka, moje pierwsze dziecko, włożyło na głowę koronę.

Rhaenrya miała ochotę ucałować go w policzek. Ojciec zawsze był jej filarem siły; to on powiedział, że pewnego dnia może stać się królową i to on bronił ją przed tymi szakalami z Czerwonej Twierdzy. Nie mogła go zawieść.

Otton Hightower chrząknął.

— Przypominam, panie, że poślubiłeś też inną kobietę i z inną spłodziłeś dziecko. Zdrowego syna, który niegdyś wyrośnie na silnego mężczyznę. Czy naprawdę chcemy, aby jego miejsce zajęła dziewczyna? Może i urokliwa, może i mądra, ale wciąż słaba, za którą nie podąży wojsko, za którą odpowiedzą się tylko nieliczni. Lordzie Strong, co mówią twoi informatorzy?

Starszy nad szeptaczami — Larys Strong — był niskim, pokurczonym człowieczkiem o oczach, w których tonęło wiele tajemnic. Księżniczka nigdy za nim nie przepadała i teraz wiedziała już dlaczego.

— Nastroje są różne, moi panowie — zaczął z cieniem uśmieszku na ustach. — Wszyscy kochają księżniczkę Rhaenyrę, Radość Królestwa, ale nie wszyscy widzą ją na Żelaznym Tronie. Mówią, że słodka poziomka nie może znaleźć się blisko kolców, bo inaczej pęknie.

— Nie jestem słodka ani słaba! — nie wytrzymała dziewczyna, prostując się dumnie na krześle. — Widziałeś, jak dosiadam mojej smoczycy, panie? Widziałeś, jak razem z nią udaję się na żer? Nie boję się kr…

— Rhaenyro. — Głos ojca był boleśnie upominający. — Pozwoliłem ci tutaj zostać, ale pod warunkiem, że będziesz tylko słuchać. Dyskusję pozostaw nam.

Księżniczka zazgrzytała zębami.

— Wybacz, panie ojcze.

— Jak już mówiłem, lud ma wiele obaw — podjął starszy nad szeptaczami, oblizując usta. — Męski dziedzic wydaje im się pewniejszy. Ludzie pamiętają, że to podczas rządów ostatnich mężów z waszego rodu do kraju powrócił pokój i dostatek.

— Ale czy to przesądza o rządach, jakie może sprawować księżniczka? — wtrącił się Lyman Beesbury. Nie był już najmłodszym mężczyzną, a w jego opadniętych oczach połyskiwała rozwaga. — Wiemy, że otrzymała odpowiednie wykształcenie. Król zadbał, by posiadła wiedzę historyczną i polityczną. Wiemy, że nieraz uczestniczyła w posiedzeniach małej rady. Ma pewne doświadczenie i z pewnością nie brak jej ambicji. Co możemy natomiast powiedzieć o pięcioletnim chłopcu?

Viserys Targaryen uśmiechnął się z zadowoleniem.

— Zgadza się. Już od dawna przygotowywałem moją córkę do obowiązków królowej. Ma ona moje pełne poparcie.

— Nie zapominaj, panie, o mojej córce, a swojej żonie. — Królewski Namiestnik robił się coraz bledszy ze złości. — Co jej ślubowałeś? Jak możesz pozwalać, by jej syn został pozbawiony należnego mu prawa?

— Nie podoba mi się twój ton, panie.

— A mnie nie podoba kierunek tych obrad. — Lord Otton potoczył gorejącym wzrokiem po zebranych. — Panowie, jak tu siedzę, obiecuję, że Stare Miasto i podlegające mu rody nigdy nie poprą księżniczki na tronie.

Na moment zapadła cisza. Rhaenyra miała wrażenie, że słońce zachodzi za chmurę, pogrążając komnatę w cieniach. Hightower rzucił na stół poważną deklarację. Niezgoda Prawej Ręki Króla z samymi interesami króla nie wróżyła niczego dobrego. A jego głos z pewnością nie był jedynym. Społeczeństwo Siedmiu Królestw już zaczynało się dzielić.

Myślisz, głupcze, że teraz podkulę ogon i zamilknę? — warknęła w myślach dziewczyna. Nic z tego. Będę walczyła o ten zimny tron, tron, który należy mi się od chwili, w której zaczerpnęłam pierwszego oddechu.

— W obecnej sytuacji… pora na głosowanie małej rady — przypomniał Wielki Maester, odkładając na bok wszystkie pergaminy. Słowa spisane przed latami nie miały teraz żadnego znaczenia. — Jesteście, panowie, za czy przeciw rządom księżniczki Rhaenyry?

— Za — rzekł od razu król.

— Przeciw — wycedził Namiestnik. Lyman Beesbury przybrał poważną minę, jak człowiek, który ma w rękach dwa smocze jaja i musi zdecydować, które wykluje się najpierw.

— Za.

Larys Strong przez chwilę wpatrywał się w swoje pożółkłe, splecione palce.

— Przeciw.

Zebrani spojrzeli na Wielkiego Maestra. Wszyscy, którzy decydowali się wykuć łańcuch uczonego, porzucali wcześniejsze nazwiska i stronniczość, biorąc sobie za zadanie służyć, ale… przecież Cytadela znajdowała się w Starym Mieście i wiele zawdzięczała rodzinie Hightowerów. 

— Jako skromny sługa nie powinienem mieć decydującego głosu… — zaczął starzec; wydawało się, że rzeczywiście jest zakłopotany. — A jednak jesteśmy na ważnej obradzie. Przeciw. Przynajmniej na jakiś czas.

Dopiero kiedy Rhaenyra usłyszała szelest zabieranych pergaminów i odsuwanych krzeseł, pojęła, że posiedzenie dobiegło końca. Mała rada podjęła decyzję; póki co korona należała do jej brata.

Dziewczyna również wstała i czym prędzej wyszła z komnaty, mając wrażenie, że jeszcze chwila i zionęłaby ogniem.

***

  Criston Cole odsunął srebrzyste włosy z jej karku.

— Nie przejmuj się, moja pani. Proszę. Widzieć cię smutną to największa tortura pod słońcem.

Księżniczka mimowolnie uniosła kąciki ust. Nigdy nie wierzyła w te przebarwione zapewnienia rycerza, a jednak lubiła, gdy ją nimi raczył.

Spojrzała przed siebie, na kwitnące ogrody i czerwone mury zamku. Z wysokości balkonu mogła dojrzeć również pas turkusowego morza graniczącego z błękitem nieba. Usiłowała uspokoić myśli; sprawić, by delikatny wiatr wywiał je z jej głowy.

— Myślisz, że byłabym dobrą królową? — zagadnęła trochę zaczepnie, a trochę smutno. Ser Criston, obecnie odziany w śnieżnobiały płaszcz Dowódcy Gwardii Królewskiej, uśmiechnął się łagodnie.

— Z pewnością. Masz to we krwi po ojcu. Byłabyś królową mądrą… — Wsunął dłoń w jej miękkie włosy. — Piękną… — Przesunął palcem po jej jasnych, okrągłych policzkach. — O wielkim sercu. — Teraz jego ręka zacisnęła się na jej kształtnej piersi. Dziewczyna czuła przez materiał sukni ciepło swojego rycerza. Westchnęła i odpowiedziała długim, czułym pocałunkiem.

Wiedziała, że nie powinna zakochiwać się w swoim strażniku. Wiedziała, że z koroną czy bez, nie będzie mogła znaleźć przyszłości dla ich uczucia. Gwardziści ślubowali czystość. Księżniczki wychodziły za tego, kto zapewni im owocny sojusz.

A jednak nie protestowała, kiedy mężczyzna wodził rozgrzanymi ustami po jej twarzy i dotykał w najczulsze miejsca. Dopiero, kiedy popchnął ją w stronę otwartej komnaty, odsunęła się lekko.

— Nie — przypomniała z niesfornymi ognikami w oczach.

— Boisz się, że umieszczę w tobie dziecko?

— Boję się, że potem już nie będziemy mogli przestać.

Na przystojnej twarzy ser Cristona zaczynała pojawiać się coraz większa przytomność. Wiedział, że istnieją pewne granice. Z nich dwojga to on musiał być bardziej odpowiedzialny. Niemal załamanym gestem musnął palcem jej niewielkie, przypominające poziomki usta. 

— Och, księżniczko… Nasza miłość nadaje się do spisania w balladzie.

Wolałabym, by pisano o mnie jako o wielkiej królowej, a nie sekretnej kochance gwardzisty — pomyślała Rhaenyra, ale zachichotała. Ta słodka, okolona ciepłym blaskiem chwila była zbyt piękna, aby ją przerywać. 

***

Rozdziały powinny pojawiać się do dwóch tygodni. Pisanie o świecie Martina to dla mnie ciekawe doświadczenie, które coraz bardziej mi się podoba :)
Dziękuję za odzew pod prologiem. Liczę, że zostaniecie ze mną na dłużej.